Bugünkü köşe yazımda değişik bir konuyu, yapılan yardımlar ve ortaya çıkardığı sonuçları ele alacağım.
Yardıma, muhtaç ihtiyaç sahiplerine sürekli yapılan yardımlar sonunda, insanoğlunu çalışmamaya alıştırmıyor mu sizce ? Bir de üstüne üstlük bazı kişiler, yapılan bu yardımları hediye olarak değil, sanki haklarıymış gibi görmüyorlar mı ! deli ediyorlar adamı…
Sen sürekli yardıma alıştırırsan insanları, istedikçe isterler, bir kez vermediğin zaman da senden kötüsü olmaz gözlerinde… Onlarda da alışkanlık yapar dimi ya!
…Velhasıl nankördür insanoğlu vesselam !
İşte kıssadan hisse alacağımız, bir yardım hikayesini sizlere anlatacağım.
Bir adam, bir dilenciye cömertçe her ay bin dolar veriyormuş; dilenci de bu beklenmedik lütfu minnetle kabul ediyormuş.
Ancak bir gün, adam ona sadece yedi yüz elli dolar uzatmış.
Şaşıran dilenci kaşını kaldırıp ama içinden, “Sonuçta, hiç olmamasından iyidir…” diye düşünmüş ve itiraz etmeden uzaklaşmış.
Ertesi ay, miktar yine azalmış; sadece beş yüz dolar. Bu kez, dilenci öfkesini gizleyememiş.
“Önceden bana bin dolar veriyordunuz, sonra yedi yüz elli… Şimdi ise sadece beş yüz! Neler oluyor?”
Adam iç çekerek nazikçe açıklamış…
“Sana yardım etmeye başladığımda maddi durumum daha rahattı ve çocuklarım daha küçüktü. Ama kızım üniversiteye başladı, okul masrafları çok yüksek. Bu yüzden yardımı yedi yüz elli dolara düşürmek zorunda kaldım. Sonra oğlum da üniversiteye başladı, masraflarım daha da arttı… Bu nedenle artık sana sadece beş yüz dolar verebiliyorum.”
Dilenci kaşlarını çatmış, belli ki memnun olmamış.
Adama sorar:
“Kaç çocuğunuz var?”
“Dört, der adam.”
Bunun üzerine dilenci öfkeyle bağırır:
“Ne?! Çocuklarınızın eğitim masraflarını benim paramla mı ödeyeceksiniz?”
Bu olay gösteriyor ki, kendilerine sürekli iyilik yapılan bazı insanlar, “cömertliği” bir “hediye” olarak değil, sanki “haklarıymış gibi” görmeye başlıyorlar.
Alıntıdır…
