Böyle iyiyim diyerek çekildim kendi yalnızlığımla birlikte köyümün ıssız, sessiz ve sakin günlerine,malum bizim buralarda en sevdiğim hazan mevsiminin ağır aksak günlerini geçiriyorum.
Bazen küçük bahçemde demli çayımı bazen sahil kenarında denizi ve gün batımını izleyerek kahvemi yudumluyorum.
Küçük evimin küçük bahçesinde otururken yoldan gelip geçenleri izliyor, sessizliğin içinde hafiften hafiften gelen denizin sesini dinliyorum.
Akşamları yaptığım yürüyüşten sonra güzel keyifli kitaplar okuyorum.
Bu hazan mevsiminde esen rüzgarlara kendini kaptıran yapraklar bir aheng içinde düşerken dallarından şiirler yazıyorum bu güzelliği seyrederken.
Kendi yalnızlığıma kattığım huzur, kalabalıklardan uzak, koca koca şehirlerin yorucu seslerinden arınmış sakin ve dingin bir yaşamı sürmek bence çok güzel ama yalnızlıkta bir yere kadar diye düşünsemde “kısmet” diyerek kendimi avutuyorum.
Varsın olsun, yaşamın yoğun ritminde bir mola verip, kendimi şarjlıyormuş modundayım.
Oh la la, dalıp gittim yine sarıldığım kitaplara, yazmaya çalıştığım şiirlere, daha yemek yapacağım, kuru fasulye, pilav ve turşunun ardından peynir ile kavunun yanına bir duble rakı da iyi olur ama..
Mevsim henüz sonbahar, yaza daha çok zaman var.
Neyse bana müsaade..
